Urządzenie wykorzystujące siłę mięśni ludzi lub zwierząt, które za pomocą przełożenia służyło do podnoszenie olbrzymich ciężarów. Kieraty były najbardziej rozpowszechnionymi urządzeniami górniczymi. Prawie na każdej średniowiecznej rycinie dotyczącej górnictwa możemy zobaczyć ten bardzo charakterystyczny, przypominający nieco indiańskie „tipi”, widok stożkowatej konstrukcji kieratu. To kolejny etap rozwoju maszyn, które zaczęły osiągać olbrzymie rozmiary – nasz kierat ma wysokość prawie 15 metrów i potrafi unosić ciężary do kilkunastu ton.

W historii postępu kieraty były nieodzownym widokiem przede wszystkim górnictwa, hutnictwa, budownictwa oraz rolnictwa. Nie sposób dziś wymienić wszystkich rodzajów kieratów które powstawały dla potrzeb funkcjonowania obiektów przemysłowych średniowiecza. Konstrukcje były bardzo różne – od prostych zwykłych korb nad studnią do wyciągania wody, po skomplikowane potężne budowle takie jak nasz kierat prezentowany w parku. To oczywiście kierat konny napędzający pochylnię górniczą. Koń chodząc w koło obracał pionowy bal z bębnem na którym była owinięta lina w połowie jej długości, co pozwalało za pomocą rolek spuszczać jeden koniec do szybu, a drugi unosić. Na końcach lin w zależności od potrzeby były skórzane wory do wyciągania urobku, wiadra, materiał do obudowy szybów i chodników kopalnianych. Tym sposobem spuszczano również ludzi i  konie do wnętrza kopalni.

Pracę kieratów na początku XIX wieku przejęły maszyny parowe, a potem silniki spalinowe.